Feel welcome

Evert 2.0

Dagboek Finland

Bezoek aan het Finse Huis in Rotterdam op zaterdag 25 januari 2025, ter voorbereiding. De dag ervoor had ik flinke twijfels over mijn uitstapje. Het idee om ergens naar toe te gaan waar mensen niets van mijn huidige situatie afweten, maakt mij onzeker. Ook de drukte in Rotterdam helpt daar niet bij. De keuze om te gaan had ermee te maken dat ik mij sterk genoeg voelde om uit mijn comfortzone te gaan. Mijn kinderen wisten dat ik die kant opging. Eénmaal aangekomen in het Finse Huis voelde ik mij enorm welkom. Ik was een kwartier te vroeg en kon daar even op adem komen. Ik kreeg een lunch aangeboden en de Finse gastvrijheid gaf mij het gevoel dat het goed was dat ik ben gegaan. Dit bezoek aan een stuk Finland midden in Rotterdam geeft mij veel kracht en energie om straks die kant op te gaan. Ruim twee uur in het Finse Huis geweest en daarna terug gewandeld naar het Centraal station. Tot mijn verbazing heb ik heerlijk geslapen die nacht.
Naar Finland. Morgen 15 maart 2025, ga ik voor de eerste keer als Evert 2.0 naar Finland. Ik probeer mij een beeld te creëren hoe ik er begin juni 2024 in het ziekenhuis bij lag. Met andere woorden, wat zagen mijn familie en vrienden? En dan nu weer naar Finland geeft mij een gevoel van dankbaarheid. Finland is voor mij een plek waar ik mij thuis voel en toe kan komen aan een zinvolle invulling van mijn vrije tijd. Mijn eerste bezoek aan Finland was mei 2006, ik kreeg de kans om met 3 collega’s een docentenstage te doen bij de school Validia in Järvenpää. Na de derde dag wist ik, vooral door het contact met de lokale mensen, dat ik hier terug zou komen en het alleen een kwestie was van wanneer en hoelang. De jaren daaropvolgend ben ik meerdere keren en verschillende periodes naar Finland geweest. Bij ROC. Landstede werd ik coördinator internationalisering en vanuit die functie heb ik een netwerk kunnen opbouwen. Uitwisselingen van studenten, docenten, directieleden en andere disciplines hebben plaats gevonden. Daarnaast heb ik ook mijn eigen netwerk op kunnen bouwen. Ik heb met regelmaat lesgegeven, werkvelden bezocht en zodoende ook vriendschappen opgebouwd. Na mijn pensioen ben ik gestart met het werk bij Verto in Oulu. Verto is een dagcentrum waar mensen met een verslaving hun leven weer op de rit proberen te krijgen. Mijn rol is daar ‘opa’ zijn, iemand waar je altijd bij terecht kunt, die naar je luistert en de tijd neemt voor je. Met andere woorden jou het gevoel geeft dat je ertoe doet, dat je mag zijn wie je bent. Anders om wordt er ook zo met mij omgegaan, ik krijg waardering en voel mij welkom. Daarnaast kan ik, zoals ik eerder heb geschreven, een zinvol bestaan hebben. Meerdere keren per jaar ging ik naar Oulu en het is nu de bedoeling om zes keer per jaar daar te zijn. Zolang als dat ik het kan en dat ik daar een zinvolle bijdragen kan leveren. Als ik naar Finland ga krijg ik van mensen in Nederland vaak de reactie ‘Finland, dat is een mooi land”. Dat is ook zeker zo maar de belangrijkste reden voor mij is dat de Finse mensen die ik ken gastvrij en warm zijn. Als je eenmaal een relatie hebt met Finnen, dan is dat voor de rest van je leven. Dat is ook waar ik het meest naar uitkijk, de mensen ontmoeten waarmee ik warme banden heb. Fijn dat er twee vrienden zijn die met mij meegaan, omdat ik de eerste keer reizen best spannend vind. Mijn volgende trip alleen staat over twee maanden gepland. Zoals ik in het begin aangaf ben ik enorm dankbaar dat ik dit mag en kan doen.
Dagboek reis naar Oulu in Finland van 15 maart tot en met 22 maart 2025.
Vrijdag 14 maart alles op orde, van schoon bed tot maaltijden voor als ik terug ben. Redelijk geslapen, al was ik vroeg en natuurlijk voor de wekker wakker.
Zaterdag 15 maart opgehaald door de Volvo van mijn grote vriend en zijn vrouw. Vader was blij want die kon de auto een weekje gebruiken. In de auto was ik 1 waterval van praten, waarschijnlijk (zeker weten) door de spanning. ‘Gaat het dan toch gebeuren’, vliegt er door mijn hoofd, ik kan het bijna niet geloven. Op Schiphol was ik blij dat ik mij kon laten leiden door mijn vrienden en zij zijn echt een rustpunt voor mij. Ik werd nog net niet aan de hand genomen, maar zo voelden het wel (rustgevend). Ik had gevraagd of ik voor het raam mocht zitten omdat dit altijd voor mij veilig voelt. Op het moment dat wij landden in Helsinki moest ik huilen en werd ik liefdevol getroost door mijn vriendin. Wat een fijn gevoel, wat een geschenk, zowel de vaste grond van Finland als mijn liefdevolle vriendin. Tussenstop van een uur, wat gegeten en vliegen maar weer. Dit terwijl ik toch eigenlijk rustig moet herstellen (grapje). Opgehaald door een collega, met natuurlijk eerst een stevige hug. Het appartement in, boodschappen doen en pizza’s ophalen. Langzaam komt het bij mij binnen dat dit echt is, dat ik in Oulu ben en dat ik morgen naar Muhos ga om een hele fijne familie te bezoeken. Mijn vrienden alleen gelaten, die kunnen hun pre-honeymoon vieren. Die nacht redelijk geslapen.
Zondag 16 maart met de trein naar Muhos naar vrienden die ik al een kleine 12 of 13 jaar ken. Tussendoor regelmatig contact gehad via videobellen, het weerzien was emotioneel. Klik met mijn vrienden en de familie was super en daar was ik blij mee. Veel bijgepraat en een heerlijke diner met rendiervlees voorgeschoteld gekregen. Vrienden vonden het ook een gastvrij en warm gezin en snapten goed waarom ik mij zo thuis voelde bij hun. Na af en toe een traantje zijn we weer met zijn drieën met de trein naar Oulu gegaan. Ik naar huis en mijn vrienden gaan wandelen en tijd voor elkaar. Redelijk geslapen omdat ik er over twijfelde of ik met al die emotionele bagage wel een goeie professional kan zijn. Want morgen word ik opgehaald en is mijn eerste ‘werkdag’.
Maandag 17 maart om half negen opgehaald door mijn collega van Verto. Onthaal was emotioneel, al hadden we elkaar regelmatig met videobellen gesproken en gezien, dit was toch anders. Eénmaal op de bovenverdieping waar Verto is, sprak mijn collega haar verwondering uit over hoe ik de trap opliep. Op dat moment realiseerde ik mij weer waar ik vandaan was gekomen en dat het traplopen mij nu goed afging. Thuiskomen in het team hebben we een kwartier over gedaan en vervolgens kwamen de eerste bezoekers binnen. Ik ging op mijn vertrouwde plek bij de puzzeltafel zitten en er ontstond een speciaal gevoel bij mij wat ik ga proberen te omschrijven. Sommige bezoekers groeten mij en anderen gingen direct aan de koffie en op de bank zitten. Wat ik mij toen realiseerde was, dat ondanks mijn situatie het leven gewoon door gaat, met ieder zijn eigen verhaal. Het was dus een gevoel van ‘fijn dat je er weer bent en nu weer de dagelijkse dingen oppakken’. Dit was voor mij een enorme opluchting en het maakte het makkelijker om mijn rol als opa weer op te pakken. En zo verliep ook de dag, mensen kwamen weer bij mij aan tafel en vonden het fijn om Engels te praten. Situatie samen met een man besproken dat ik moeilijk iemand kan aankijken, herkende hij en hij voelde zich begrepen ondanks dat we elkaar een half uur kende. ‘s Middags ben ik een half uurtje in een rustige ruimte gaan zitten en dat was fijn omdat er geen prikkels waren. Toen ik daar zat was ik blij dat ik vroegtijdig mijn grens had aangegeven. Tussen de middag kwamen mijn vrienden en die vonden het ook een fijne plek om te zijn. Tijdens het contact met de bezoekers merkten ze op dat zo’n plek als Verto gemist wordt in Nederland (ik deel die mening). Na een gezellige lunch hebben ze de auto gepakt voor hun snowboard prehoneymoon vakantie. Ik ben aan het einde van de dag afgezet bij het winkelcentrum en ik heb boodschappen gedaan, gegeten en heerlijk ontspannen in de sauna geweest. Op tijd naar bed want morgen word ik om 8 uur opgehaald. Ik heb er zin in en deze dag heeft mij veel vertrouwen gegeven.
Dinsdag 18 maart: Vannacht tot mijn verrassing redelijk tot goed geslapen. Ik had gedacht dat ik van alle indrukken slecht in slaap kon komen. Vandaag 8 uur opgehaald en rustig met koffie begonnen en het team had eerst overleg. Bezoekers druppelden binnen en de contacten waren fijn, vooral met één van de jongens die te verlegen was om Engels te praten. Ik had hem uitgenodigd om te poolen en dat hielp in het contact. Een andere jongen wil graag personal trainer worden en we hebben het gehad hoe het is om iemand te begeleiden die moet leren om opnieuw te lopen e.d.. Hij was zeer geïnteresseerd en ‘s middag heb ik mijn presentatie aan hem en de nieuwe collega gegeven. Was indrukwekkend wat voor een gesprek wij met zijn drieën hadden. Collega is zo ie zo blij met mij omdat ze had uitgelegd dat ze het fijn vindt om een opa figuur te hebben, zowel voor de bezoekers als voor haar zelf. Boodschappen gedaan, gegeten en in de sauna heerlijk ontspannen. Wat een fijne dag en wat een vertrouwen heb ik gekregen in de toekomst. Bijtijds naar bed en morgenochtend om word ik om 7.50 uur opgehaald.
Woensdag 19 maart: ‘s Nachts met mijn presentatie bezig geweest in mijn hoofd. Resultaat was erg goed omdat ik tijdens de presentatie al meerdere keren (jaren) vastliep in een bepaalde overgang van onderwerpen, hier de oplossing voor gevonden had. Wekker liep om 7 uur af, aankleden, ontbijten en om 10 voor acht werd ik opgehaald. Ik ben de dag rustig gestart met een bakkie koffie en een spelletje op mijn iPad. Negen uur druppelde de bezoekers binnen en ging ik aan de puzzeltafel zitten. Bezoekers die ik al jaren ken, kwamen binnen en het weerzien was hartverwarmend. Sommige gaven aan dat ze blij waren dat ik nog leefde. Jammer dat sommige een terugval in hun verslaving hebben gehad, maar fijn dat ze de weg zoeken voor ondersteuning in Verto. Doel is echt dat ze hun leven weer op de rit krijgen alleen kan dit jaren duren. Uitgebreid met leidinggevende gesproken en het is voor ons beiden duidelijkheid dat onze samenwerking van lange duur gaat worden, dit is mijn plek. Lopend naar huis gegaan want het was prachtig weer en ik had behoefte aan beweging en mijn hoofd leeg te maken. Bij de Lidl boodschappen gedaan, eten, sauna, t.v. kijken en tussendoor een paar fijne video telefoontjes gedaan, want het is fijn om dit alles te delen.
Donderdag 20 maart een drukke dag. Veel contacten gelegd maar eerst rustig aan mijn puzzeltafel. Ik ben gespannen voor mijn presentatie en ga daarom naar de rustruimte om mij op te laden. Samen met een bezoeker die vertaalde, mijn presentatie gegeven. Sfeer was echt bijzonder hoe iedereen met aandacht luisterde. Naderhand veel individuele reacties en vooral vanuit herkenning. s’ Avonds met directielid uit eten geweest en zij was ook emotioneel om te horen hoe mijn vrienden Verto hadden ervaren. In de sauna en bijtijds naar bed. Maar eerst nog mijn bezoek voor eind juni geregeld.
Vrijdag 21 maart wat later opgehaald en een fijn gesprek gehad met een bezoekster. Drie of vier jaar geleden was ze nog te verlegen om samen te praten en nu vond ze het fijn. André Rieu gekeken omdat hij haar grote idool is. Muziek is erg belangrijk voor haar. Ze kijkt uit naar mijn volgende bezoek (ik ook). Tijdens het dankwoord van mijn college kreeg ik een Moomin mok en chocolade. Super fijn om deze mensen in je omgeving te hebben. ’s Avonds kwamen mijn vrienden terug uit het Hoge Noorden en zijn we met elkaar uit eten geweest. Zij hadden het ook enorm naar hun zin gehad en op een prachtige manier het noorderlicht gezien. Verhalen gedeeld en daarna het huis opgeruimd.
Zaterdag 22 maart: Kon die nacht slecht in slaap komen en om 6 uur wakker. Trein ging iets voor 8.00 uur en rond 14.00 uur op het vliegveld. Ik had overlegd dat ik de security e.d. deze keer zelf wilde doen om te kijken hoe dat zou gaan. Op zich ging het prima alleen eenmaal in de vertrekhal ging mijn kaarsje uit. Moeheid overviel mij en ik was flink in verwarring. Had moeite om goeie afspraken te maken met mijn vrienden. De aanvraag voor extra begeleiding die ik bij Finnair had gedaan wierp zijn vruchten af. We mochten als eerste boarden en in het vliegtuig viel ik snel in slaap. Tien minuten geslapen en nu fit genoeg in het vliegtuig in mijn dagboek te schrijven. Straks worden we met de auto opgehaald. Al met al viel de terugreis op het laatst tegen en ben ik benieuwd hoe het de komende dagen gaat, met name met de energie. Lang heb ik het gevoel gehad dat er niet zo veel aan de hand was met mij, maar in de vertrekhal gingen mijn oren suizen en zoals ik schreef werd ik overvallen door vermoeidheid. Thuis afgezet, koffers uitgepakt en na een kop koffie lekker in bad geweest. Tussendoor heb ik geknuffeld met Tukkie de poes, die blij was mij weer te zien.
Zondag 23 maart prima geslapen. Was gedaan en daarna de rust gevonden om mij dagboek bij te werken en af te maken.
Het is nu donderdag als ik dit schrijf. De dagen erna was mijn energielevel erg laag en heb ik niet veel gedaan. De week in Finland was erg positief en het heeft mij veel energie gekost. Ben tot de conclusie gekomen dat het verstandig is om te proberen het woord ‘moeten’ uit mijn systeem te halen (uitleg staat bij schuldgevoel). Dit wordt een flinke klus voor mij en heb daar zeker ondersteuning in nodig.

Terug naar overzicht