Evert 2.0

Terug naar overzicht

------

3. Tik op mijn vingers

Hoe benoem je iets? Juli 2024.
Na anderhalve maand in het revalidatiecentrum, mocht ik voor het eerst een nachtje naar huis. Aan het einde van mijn eerste dag thuis, ging het mis. Het was die dag extreem warm (33 graden), ik ging boodschappen doen in de supermarkt en was die dag begonnen met nieuwe bloeddrukverlagende medicatie. Tot overmaat van ramp had ik die dag ook te weinig gedronken. Gevolg was dat ik, bij het opstapje naar de woonkamer, mijn evenwicht verloor en onderuit ging. Opkrabbelende van de pijn hees ik mij aan tafel en ik belde mij dochter. Binnen de kortste keren voltrok zich het scenario als begin juni. Verschil was dat de ziekenauto nu geen sirene aan had. De arts in het ziekenhuis sprak de volgende magische woorden tot mij; “Mijnheer van den Akker, u bent een doorzetter en u wilt heel erg graag dat het goed gaat. Al deze eigenschappen komen nog beter tot zijn recht als u wat liever voor uzelf bent en tijdig wat rust neemt”. Ik wist niet wat ik hoorde, de woorden van de arts voelde als een warme deken. Een totaal andere benadering als dat ik gewend was. Tijdens mijn revalidatie heb ik, naar mijn idee, vaak te horen gekregen dat ik de lat veel te hoog legde en voelde ik dat als een tik mijn vingers. Revalideren was voor mij een grote worsteling van doorzetten, doseren, grenzen aangeven en rustig aandoen. Geen tik op mijn vingers, geen correctie omdat ik de lat te hoog legde, maar een schouderklop van warmte en waardering. Het heeft mijn ogen geopend en gezorgd voor meer balans in het revalideren.

Terug naar overzicht