Feel welcome

Evert 2.0

2. Revalideren.

Na anderhalve week ziekenhuis werd ik opgenomen in het revalidatiecentrum de Vogellanden in Zwolle. In de rolstoel daar aangekomen, kreeg ik eerst een intake en vervolgens een gedeelde kamer toegewezen. In de kleine twee maanden dat ik daar geweest ben heb ik drie verschillende kamergenoten gehad waar ik lief en leed mee gedeeld heb. Ik ben er achter gekomen dat je revalideren samen doet. Net als mijn kinderen, familie en vrienden, heb ik aan mijn kamergenoten een grote steun gehad. Langzaam werd het voor mij duidelijk wat voor een impact de hele situatie had. Sommige mensen reageerde met de opmerking “fijn dat je er nog bent” en of “ fijn dat je nog leeft”.
Dat hard werken en doorzetten niet altijd handig is, was een grote openbaring voor mij. ’s Avonds ging ik soms extra wandelen met de gedachte dat ik dan sneller weer de oude zou worden. Tot het moment dat de therapeut bij mij aangaf dat ik alles opnieuw moest leren en daar de tijd voor moest nemen. Zoals als mijn kleinzoon zei: “opa, slow learning”. Dit heeft mij in de eerst weken veel verwarring, frustraties, pijn en verdriet bezorgd.
In de ochtend van 9 juli was er voor mij een breekpunt. Voor het ontbijt zat ik op mijn bed en merkte dat ik mijzelf kwijt ging raken in mijn gedachtes en verdriet. Ik kwam in een donkere tunnel terecht en het werd steeds verstikkender. Een grote stap voor mij was de druk op de knop voor hulp, want hier kwam ik zelf niet uit. Verpleging kwam en ik heb zo enorm moeten huilen. Huilend als een klein kind die slikkend naar adem, langzaam werd gebroken. Wat was ik stuk daarna en wat ben ik fijn en liefdevol opgevangen. Meerdere keren heb ik zulke huilbuien gehad en wat een verdriet kwam er los. Tijdens een wandelspel in de sporthal probeerde ik wat te versnellen met lopen. Ik verloor de controle over mijn benen en viel op de grond. Het vallen was niet zo erg, maar de frustratie dat ik niet op mijn benen kon blijven staan, was enorm. Dit werd gevolgd door een flinke huilbui. ‘Zou ik ooit nog kunnen lopen’, vroeg ik mij af.
Grenzen aangeven: Mijn kleinzoon had een mooi resultaat op school gehaald en hij mocht kiezen waar wij gingen eten. Het werd Macdonald en voor mij betekende dat één grote prikkel. Ik vond het goed en ik wist dat mij dit veel energie zou kosten. Volgende ochtend therapie en ik had mij erop ingesteld dat ik er flink van langs zou krijgen omdat ik over mijn grens heen was gegaan. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Ik kreeg een compliment voor de keuze die ik had gemaakt op basis van de relatie met mijn kleinzoon. Zo schijnen (mijn) hersenen te werken. Vind ik iets de moeite waard, dan zullen ze er waarschijnlijk meer energie voor vrijmaken. Vreemd en leerzaam hoe mijn hersenen werken, maar bovenal leverde het mij veel blijdschap op. Blijdschap omdat ik een keuze had gemaakt die goed uitpakte.

Terug naar overzicht