Terug naar overzicht

----------

Een hele droevige situatie.

Het noodlot sloeg onvoorstelbaar toe bij twee van onze bewoonsters. Voordat ik ga schrijven sta ik hier eerst bij stil.
De telefoon ging thuis en ik kreeg de directeur van de instelling aan de lijn die vertelde dat twee meisjes, waarvan één van onze groep, bij een verkeersongeluk waren omgekomen.
Ik weet dat mijn eerste reactie was: “Als er een God is, laat die dan beter opletten”. Ik ben direct naar mijn werk in Slagharen gegaan en eenmaal op de groep kreeg ik alles te horen. Op vrijdagmiddag ging de school uit, kinderen van onze instelling wandelden door het dorp naar de woongroep(en).
Bij de kruising stond een groep voor het voetgangersstoplicht te wachten en twee van onze meisjes stonden voor het fietsstoplicht om rechtdoor te gaan.
De lichten gingen op groen en een vrachtwagen die rechtsaf ging heeft onze fietsende meisjes nooit gezien. Ik was er niet bij maar wat ik heb begrepen is het hartverscheurend geweest wat er zich toen afspeelde. De voetgangers die er getuige van waren zullen dit waarschijnlijk nog lang met zich meedragen, net zoals de chauffeur die dit ook als zeer traumatisch heeft ervaren. Als professional heb je op dat moment veel verantwoordelijkheid voor de cliënten en hun familie, daarnaast heb je ook nog je eigen emotie. Met de collega’s hebben wij zo goed als mogelijk ondersteuning geboden aan de kinderen, het lastigste vond ik de uiteenlopende reacties van onze cliënten. Het waren kinderen met een matige verstandelijke beperking en om je op dat moment te kunnen verplaatsten in hun belevingswereld, vond ik moeilijk.
Luisteren, troosten en er zijn voor en met elkaar was op dat moment belangrijk. Naast dat er ook nog praktische zaken geregeld moesten worden. De dagen tot de uitvaart waren onwerkelijk en als team probeerden wij zo goed als mogelijk de dagelijkse gang van zaken weer op te pakken.
Het was belangrijk dat er een extra collega op de groep was om de kinderen zo nodig individuele aandacht te geven. De Eik was van oorsprong een Rooms-katholieke instelling en het geloof was voor sommigen een belangrijke houvast. Het gebed voor en na het eten waren ankerpunten en mijn rol daarin was luisteren. In de woonkamer stond een foto met kaarsjes voor Bea, zo heette onze bewoonster en wij haalden daar veel troost uit.
In het hoofdgebouw was een speciale stilteruimte voor de meisjes ingericht, waar iedereen naar toe kon gaan. Je kon er gaan zitten en iets schrijven en veel van onze kinderen maakten een tekening. Doel was vooral het samen zijn en delen van het verdriet en mooie herinneringen. De uitvaart was bijzonder omdat er veel kinderen iets hadden gemaakt of voorbereid hadden.
Mag ik mijn nette zondagse kleren aan? Zijn we de hele dag vrij van school? Mag ik haar kamer hebben? Dit is een kleine greep uit de verschillende reacties en belevingswereld van de kinderen.
Een van de complexe onderdelen van dit alles heb ik altijd gevonden dat je professional bent, naast je eigen gevoelens. Sommige situaties geven je als mens een dubbel gevoel. Het is het begeleiden van cliënten en hun naasten, zorgen voor je collega’s en zorgen voor jezelf.

Terug naar overzicht