Terug naar overzicht

----------

Ik zie er niet uit (denk ik).

Praten over anderen is altijd makkelijker dan over mij zelf. Kleine medische toelichting: Mijn gebit bestaat uit; eigen tanden, 2 stifttanden (snijtanden) en een boven-en onder-plaatje. Eén stifttand was vlak voor mijn trip naar Finland nog vastgezet. Ik had de tandarts aangeven dat dit belangrijk was omdat ik les en presentaties ging geven in het buitenland.
In Oulu Finland ging tijdens het avondeten de tand weer los. De paniek sloeg toe bij mij: “Hoe kan ik voor groepen staan met een losse, of erger nog zonder (voor)tand”. Jaren heb ik mijn best gedaan om mijn onzekerheid ver, heel ver weg te stoppen en zie daar is het weer.
Na een blik in de spiegel besloot ik dat dit niet zo kon en ik mijn programma drastisch moest omgooien. Eerder terug naar Nederland was een optie maar in Finland naar de tandarts zou ook kunnen. Ik probeerde mijn tand weer op het stiftje te schuiven en tot mijn verrassing lukte dat en al was het niet al te stevig, de tand bleef zitten.
Rust keerde weer met de geachte dat ik tijdens het lesgeven niet te veel zou praten (bedenk het maar). Ik was wel zo slim dat ik de tand ‘s nacht uit deed, want inslikken is niet handig. De volgende dag, na mijn ochtendritueel, in de bus naar Muhos. In de bus sloeg de paniek weer toe, mijn stifttand lag nog op de wastafel!!!
Ik doe een samenvatting van het gesprek dat ik in de bus met mijzelf heb gehad. “Evert dit kan niet, doe normaal, waar heb je het over, stel je niet aan en nog een waslijst van hetzelfde”. Over de dag zelf hoef ik niet veel te vertellen want ik ben hem zonder kleerscheuren doorgekomen, waarschijnlijk omdat niemand het heeft gezien, of in ieder geval niets gezegd. Terug in mijn huisje plofte ik, totaal versleten van mijn overlevingstocht, op mijn bed.
De volgende dag gaf ik les op OSAO in Oulu aan een groep Social workers. De lessen liepen lekker en op een gegeven moment ging het in een les over zelfvertrouwen. Met name wat de invloed op iemand is wat anderen van hem/haar vinden en denken. Heel, heel even zou ik hier verstandige dingen over gaan zeggen, want ja ik ben nu eenmaal docent, tot ik mij het voorval van gisteren herinnerde. Ik bedacht mij geen moment, voor de klas staand, draaide ik mij om, haalde mijn tand eruit en vertoonde mij aan de studenten.
Sommigen reageerden lachend, anderen met verbazing of reageerden niet. Ik vertelde wat mij was overkomen en dan vooral het accent op wat het met mijn zelfvertrouwen deed. De rest van de les, nadat ik eerst mijn tand weer had ingedaan, hebben we een goed gesprek gehad met name over het uiterlijk van mensen en wat dat met iemand kan doen. Het gaat uiteindelijk niet alleen om uiterlijk, innerlijk is veel belangrijker. Daardoor voel je je goed.

Terug naar overzicht