Terug naar overzicht

----------

Stap terug is soms beter.

Hoezo leren van je eigen handelen.
Situatie 1:
Ik had in de woonkamer een conflict met een cliënt, toen deze boos werd en rennend naar haar kamer op de eerste verdieping ging. Op haar kamer zette zij haar muziek zo hard aan dat de meesten er last van hadden. Ik ging achter haar aan en vroeg of zij haar muziek zachter wilde zetten. Dit deed zij, alleen als ik mij omdraaide ging de muziek weer harder. Dit herhaalde zich een paar keer en ik merkte dat de machtsstrijd was begonnen. Ik liep de deur uit er stak vanaf de gang mijn arm door de deur met een platte hand (handpalm uitnodigend naar boven). Na een tiental seconden kreeg ik een klap op mijn hand (high five) en deed het meisje de muziek zachter. Ik ben naar de woonkamer gegaan en verder er niet meer over gehad.

Situatie 2:
Een cliënt moest voor straf naar boven, naar zijn kamer. Ik liep achter de cliënt aan om zeker te weten dat hij naar zijn kamer ging en zijn deur dicht deed. Dit laatste gaat het om!! Eenmaal in zijn kamer liet hij de deur open, ondanks dat ik hem vroeg of hij deze dicht wilde doen. Ik ging naar zijn kamer en deed de deur vanaf de gang dicht. Telkens als ik weg liep, deed de jongen de deur weer achter mij open (en ik deed hem dan uiteraard weer dicht). Net als de situatie hierboven beschreven, merkte ik dat er een machtsstrijd was ontstaan. Ik liep naar de jongen die triomfantelijk in de deur opening stond en zei op een rustige toon tegen hem: “Als ik zo weg ben wil je dan zelf de deur dicht doen”. Ik wachtte niet op zijn antwoord en liep vervolgens weg. Ik was nog geen 3 seconden weg toen ik achter mij de deur dicht hoorde gaan.

Wat heb ik geleerd:
Jongeren willen best wel luisteren, alleen niet altijd direct wanneer ik het wil (binnen 1 seconde). Het heet zoiets als zelfbepaling, gezichtsverlies, respect of wat dan ook. Ik moet af en toe leren de ander ruimte te geven om te doen wat ik van hen vraag. Het begint met iets kleins en voor dat je het weet zit je in een machtsstrijd, waarin naar mijn idee alleen maar verliezers zijn. Als professional moet ik verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen gedrag. Pas dan kan ik zo nodig iets bij de ander veranderen.

Terug naar overzicht