Terug naar overzicht

----------

Communicatie en onmacht.

Ik werkte in Finland op een school voor mensen met beperkingen. Een paar jaar achter elkaar ontmoette ik L, een 20 jarige student met spasme. Hij zat in een rolstoel, kon alleen geluiden voortbrengen (niet praten) en van zijn ledematen kon hij van één voet zijn grote teen goed gebruiken. Met deze teen bestuurde hij de rolstoel en de computer (hier communiceerde L. mee). L. had 24 uur per dag de beschikking over en persoonlijk assistent. L. vroeg of ik en keer floorbaltraining (zomervariant op ijshockey en erg populair in Finland) wilde komen kijken. Afgesproken om 17.00 uur bij de parkeerplaats van school en samen met de begeleider van L. in het busje. Zowel de chauffeur als begeleider spraken alleen Fins. Na een kwartier rijden werd de begeleider thuis afgezet en reden we verder naar Helsinki waar de trainingshal was. Daar aangekomen stond een andere begeleider klaar en nam L. mee voor de training. Mooi om te zien hoe iemand met in mijn ogen zulke beperkingen, fanatiek aan zo’n sport mee kan doen. Stick werd op zijn rolstoel gemaakt en rammen met die handel, want het ging er stevig aan toe. De hele tijd heb ik met niemand kunnen praten omdat er alleen maar Fins gesproken werd. Terug in de bus (alleen met de chauffeur en L.) zat ik naast L. en die begon op zijn computer te schrijven. Ik probeerde het te lezen, maar los van het feit dat ik mijn leesbril vergeten was, kon ik het Fins niet ontcijferen. L. had dit schijnbaar door want hij ging over op Engelse teksten en groot genoeg voor mij om te kunnen lezen. L. stelde via de computer vragen aan mij en het bleek dat ik gewoon in het Engels kon praten tegen hem en dat hij mij prima verstond. Tijdens de rit terug hebben L. en ik nog twintig minuten gezellig gesproken. Bij school werd L. opgevangen door een begeleider en hebben we afscheid genomen.
’s Nachts kon ik niet slapen omdat het voorval mij bezig hield. Ik voelde mij die middag zeer ongelukkig omdat ik niet kon communiceren, in ieder geval niet verbaal. Ik had natuurlijk nog allerlei mogelijkheden om zo nodig iets duidelijk te maken aan een ander (bv. gebaren) en toch voelde ik mij onmachtig.
Half jaar later was ik even op de school om gedag te zeggen (dag erna vloog ik weer naar Nederland) en kwam ik L. tegen. Hij wilde mij via de computer iets vertellen maar de computer werkte niet. Dit was voor beiden een pijnlijk moment, we zaten tegen over elkaar en keken met vragende ogen. Hoezo onmacht!! Dag later ben ik terug gegaan naar school en heb ik L. opgezocht. Zijn computer werkte weer en hij vertelde mij dat hij het afgelopen weekend een floorbal toernooi had gewonnen en de winnende treffer had gemaakt. Tranen schoten in mijn ogen, we hebben elkaar gehugd en ik ben weer weggegaan.

Terug naar overzicht