Terug naar overzicht

----------

Bed als veilige plek.

August Hermann Franckehuis Rotterdam groep Sibbe, de eerste woongroep waar ik werkte. Regelmatig waren er conflicten tussen de jongeren en de groepsleiding en kwam het voor dat jongeren maar hun eigen kamer werden gestuurd of hier zelf naar toe gingen (vluchten). Ik beschrijf twee conflictsituaties die ik met R (veertienjarige jongen) heb gehad en waar ik (achteraf gezien) niet trots ben op mij handelen.
R. en ik hadden een conflict en ik stuurde hem naar zijn eigen kamer. Terwijl hij daar naar toe liep riep ik hem toe dat ik zo bij hem kwam voor en gesprek. Wat later ben ik achter hem aangegaan en ging zijn kamer binnen (geklopt en niet gewacht op zijn reactie). Eénmaal in zijn kamer zag ik R niet en kwam er al snel achter dat hij onder zijn bed lag. Ik vroeg er onder uit te komen maar kreeg geen reactie. Zonder nadenken pakte ik zijn bed en zette het rechtop tegen de wand en R lag daar in elkaar gekropen. Wat er verder gebeurd is weet ik niet meer en is nu niet van belang om te noemen.
Tweede situatie is vergelijkbaar alleen ben ik hier nog minder trots op.
Ik wilde R spreken over iets wat er gebeurd was en begreep dat hij op zijn slaapkamer was. Ik ging zijn kamer binnen en het bleek dat R in bed lag met de dekens over zich heen. Ik vroeg R tevoorschijn te komen maar kreeg geen reactie van hem. Ik probeerde zijn dekens los te trekken maar R hield ze krampachtig vast. Ik probeerde het nog een paar keer en vroeg hem de dekens los te laten, maar kreeg geen reactie van R (hij bleef stil). Ik trok vervolgens de dekens los aan het voeteneinde en blijkbaar had hij daar niet op gerekend want binnen de kortste keren had ik hem onder de dekens vandaan. Hij lag daar op bed, in elkaar gekropen met opgetrokken knieën en begon zachtjes te huilen. Wederom is het vervolg nu niet relevant om te noemen.
Als ik terugkijk op deze situaties denk ik weer “Evert hoe kon je zo iets doen”. Nu weet ik dat het bed, erin of er onder, een plek voor R was waar hij dacht zich veilig te voelen en dat niemand hem iets kon doen. Ik was zo gedreven en zo bezig met “er wordt naar mij geluisterd”, dat ik vergat wat mijn handelen mogelijk voor R kon betekenen. Denken dat je veilig bent voor de grote, boze wereld, want boos was ik in beide situaties. En met bruut geweld word je dan bloot gesteld aan degene die tegen je staat te schreeuwen. Nogmaals niet trots, maar heb hier veel van geleerd.

Terug naar overzicht