Terug naar overzicht

----------

Afzonderen van een cliënt.

Dit was een heftige ervaring voor mij.
De laatste twee jaar werkte ik op de Ruyterstee op 1 oost/west. Dit waren gesloten afdelingen met in totaal 3 separeer cellen. Bij mijn sollicitatie had ik mij voorgenomen dat ik nooit iemand zou separeren of een soortgelijk dwangmiddel zou gebruiken bij een cliënt. Als 10 jarige jongen heb ik daar een erg vervelende ervaring mee gehad toen mijn moeder was opgenomen op de PAAZ afdeling van het Dijkzicht ziekenhuis in Rotterdam. Tijdens een bezoek aan mijn moeder, zag ik dat iemand afgevoerd werd in een dwangbuis. De nacht erop heb ik hier een nachtmerrie over gehad. Badend in het zweet ben ik wakker geworden en dacht dat het echt gebeurd was.
Na 6 jaar werken op de Ruyterstee zag ik hoe belangrijk het kon zijn om jongeren die een gevaar zijn voor hun zelf of hun omgeving, een veilige situatie te kunnen bieden (ook al is het een ingrijpend middel). Daarnaast had ik in mijn HBO opleiding veel kennis op gedaan over o.a. psychiatrische ziektebeelden en psychoses. Op de Ruyterstee heb ik een cursus gedaan om geautoriseerd te zijn om te separeren (was nodig omdat ik geen verpleegkundig diploma heb). Autoriseren betekende dat jij degene bent die bepaalt dat iemand gesepareerd moet worden (uiteraard stonden de criteria in het behandelplan). ’s Avond was er een situatie met een meisje die in een psychose kwam en ik de leiding had over het uitvoeren van de separatie. Op het moment dat ik de sleutel van de separeerdeur op slot draaide, knakte er iets binnen in mij. We hebben die situatie met de betrokken collega’s nabesproken en tussendoor had ik naar huis gebeld en mijn vrouw gevraagd of zij wilde opblijven om mij thuis op te vangen (dienst tot 23.00 uur). Eenmaal thuis heb ik enorm moeten huilen (opgespaarde emotie) en uitgelegd dat de knak te maken had met het feit dat ik iemand opgesloten had en dat alles vond ik erg ingrijpend vooral voor het meisje. Ik heb het gedaan omdat ik wist dat het goed was (verstand) maar mijn gevoel zij iets anders.
De volgende dag heb ik op de teamvergadering (13 man/vrouw) uitgelegd wat er met mij gebeurd was toen ik thuis kwam. Tot mijn grote verrassing reageerde de meeste van de teamleden en dan vooral de vrouwen met: “Eindelijk een man die zegt dat hem dit wat doet en zijn emotie laat zien”. Het bleek dat er een cultuur bij de mannen was van ’joh dat doe je toch even’ en zelfs dat je er een bepaalde status aan overhield. De meeste manlijke collega’s hadden in Assen in de volwassenpsychiatrie gewerkt en daar bleek het schering en inslag te zijn om mensen te separeren.
Uitkomst was dat we met elkaar ons realiseerde dat het een zeer ingrijpend middel is om iemand te separeren en dat je goed moet nadenken wanneer en hoe je dit middel inzet.

Terug naar overzicht