Feel welcome

Deze lessen zijn bedoeld voor de studenten van de opleiding Social work.

Opleiding Social Work.

Communicatie bij mensen met een beperking.

Doel van de les is dat je meer te weten komt over de verschillende vormen van communicatie bij mensen met een beperking. Studenten hebben vaak veel ervaringen met onderstaande punten die gevraagd worden (maak daar gebruik van).
De les “Mensen met beperkingen” kan hierbij gebruikt worden.

Start van de les.
Ieder neemt voor zichzelf een emotie of gevoel in gedachten (liefdesverdriet, iets gewonnen, nodig plassen, ruzie, blijdschap, heimwee of wat je maar kunt bedenken). Het gaat erom dat je dat ene gevoel of die ene gedachten kunt vasthouden. Volgende stap is dat je voorstelt dat je dat gevoel, die gedachte niet kunt delen met een ander, het blijft dus echt helemaal voor jezelf. Doe dit ongeveer één minuut en misschien voel je onmacht omdat je niets kunt delen.
In ons werk kunnen wij te maken krijgen met cliënten die beperkingen hebben in de communicatie (zeer divers en ontstaan vanuit verschillende oorzaken). Hoeveel aandacht en tijd besteden wij er als professionals aan om goed te kunnen communiceren met onze cliënten? Vinden wij het belangrijk of komt het ons altijd uit dat wij weten wat de cliënt ons te vertellen heeft.
Hoe onmachtig kunnen cliënten zich voelen wanneer zij het idee krijgen onbegrepen te worden. Hoe uit zich die onmacht en hebben wij daar altijd oog en oor voor. Als woonbegeleider en docent kan ik de wereld aan voorbeelden geven van situatie die hiermee te maken hebben. Communicatie en tijd hebben met elkaar te maken.
Opdracht:
- Jullie geven een presentatie waarin meerdere specifieke communicatievormen en communicatietechnieken met jullie doelgroep naar voren komen.
- Bij de presentatie is één de cliënt en één de Social Worker.
- In de presentatie laat je zien op welke manier er gecommuniceerd wordt met jouw doelgroep, dit doe je d.m.v. een rollenspel.
- Je laat zien wat de valkuilen of moeilijkheidsfactoren zijn in deze communicatie.
- Je geeft de klas een duidelijke uitleg over de manier waarop er op jullie
BPV/werkplek met de cliënten wordt gecommuniceerd.

Vragen die je in deze les kunt behandelen zijn:
1. Wat is erger doof of blind zijn?

2. Hoe communiceren mensen?

3. Waarom is communicatie belangrijk?

4. Wat kunnen oorzaken zijn dat mensen moeilijker kunnen communiceren?

5. Met welke mensen is het soms moeilijk om te communiceren?

6. Heb je ervaringen met problemen in de communicatie?

7. Welke hulpmiddelen zijn er om beter te kunnen communiceren?

Mijn ervaring:
Ik werkte in Finland op een school voor mensen met beperkingen. Een paar jaar achter elkaar ontmoette ik L, een 20 jarige student met spasme. Hij zat in een rolstoel, kon alleen geluiden voortbrengen (niet praten) en van zijn ledematen kon hij van één voet zijn grote teen goed gebruiken. Met deze teen bestuurde hij de rolstoel en de computer (hier communiceerde L. mee). L. had 24 uur per dag de beschikking over en persoonlijk assistent. L. vroeg of ik en keer floorbaltraining (zomervariant op ijshockey en erg populair in Finland) wilde komen kijken. Afgesproken om 17.00 uur bij de parkeerplaats van school en samen met de begeleider van L. in het busje. Zowel de chauffeur als begeleider spraken alleen Fins. Na een kwartier rijden werd de begeleider thuis afgezet en reden we verder naar Helsinki waar de trainingshal was. Daar aangekomen stond een andere begeleider klaar en nam L. mee voor de training. Mooi om te zien hoe iemand met in mijn ogen zulke beperkingen, fanatiek aan zo’n sport mee kan doen. Stick werd op zijn rolstoel gemaakt en rammen met die handel, want het ging er stevig aan toe. De hele tijd heb ik met niemand kunnen praten omdat er alleen maar Fins gesproken werd. Terug in de bus (alleen met de chauffeur en L.) zat ik naast L. en die begon op zijn computer te schrijven. Ik probeerde het te lezen, maar los van het feit dat ik mijn leesbril vergeten was, kon ik het Fins niet ontcijferen. L. had dit schijnbaar door want hij ging over op Engelse teksten en groot genoeg voor mij om te kunnen lezen. L. stelde via de computer vragen aan mij en het bleek dat ik gewoon in het Engels kon praten tegen hem en dat hij mij prima verstond. Tijdens de rit terug hebben L. en ik nog twintig minuten gezellig gesproken. Bij school werd L. opgevangen door een begeleider en hebben we afscheid genomen.
’s Nachts kon ik niet slapen omdat het voorval mij bezig hield. Ik voelde mij die middag zeer ongelukkig omdat ik niet kon communiceren, in ieder geval niet verbaal. Ik had natuurlijk nog allerlei mogelijkheden om zo nodig iets duidelijk te maken aan een ander (bv. gebaren) en toch voelde ik mij onmachtig.
Half jaar later was ik even op de school om gedag te zeggen (dag erna vloog ik weer naar Nederland) en kwam ik L. tegen. Hij wilde mij via de computer iets vertellen maar de computer werkte niet. Dit was voor beiden een pijnlijk moment, we zaten tegen over elkaar en keken met vragende ogen. Hoezo onmacht!! Dag later ben ik terug gegaan naar school en heb ik L. opgezocht. Zijn computer werkte weer en hij vertelde mij dat hij het afgelopen weekend een floorbal toernooi had gewonnen en de winnende treffer had gemaakt. Tranen schoten in mijn ogen, we hebben elkaar geknuffeld en ik ben weer weggegaan.

Terug naar overzicht