Terug naar overzicht

----------

Wat mij tot nu toe heeft geholpen.

Anderen begrijpen is kennis; jezelf begrijpen is een verlichting. Deze spreuk is van Lao Tse en past het beste mij bij. Eerlijk gezegd is dit een proces dat zich mijn hele leven lang afspeelt en zich zal blijven afspelen. Stap voor stap ben ik aan het leren om mijn (straat)vechters mentaliteit anders in te zetten. Het heeft even geduurd maar ik kom erachter dat ik er mag zijn zoals ik ben. Ik hoef niet meer wakker te liggen om wat ik heb gedaan, maar mag nu soms wakker liggen om wat ik ga doen. In dit schrijven geef ik aan op welke manier ik ondersteuning in het proces van zelfwaardering heb gekregen.
Van jongs af aan heb ik lieve familie en vrienden om mij heen. In mijn overlevingstocht, want zo vond ik de eerste 25 jaar van mijn leven, heb ik dit niet altijd op waarde kunnen schatten. Verlies, verdriet en teleurstelling speelden in mijn beleving een grotere rol dan vreugde en bloei. Ik was een knokker, een straatvechter. Als ik ergens in geloofde, dan ging ik er met volle overtuiging als een terriër in. Met alle schade die erbij hoorde.
Mijn werk op de groep en het leren kennen van een vriendin (later de moeder van onze kinderen) bracht daar positieve verandering in. Toch vond ik het nog steeds belangrijk hoe anderen tegen mij aankeken. Mijn afhankelijkheid hierin bleef een rol spelen, besef ik mij achteraf. Ik was afhankelijk van wat anderen van mij vonden omdat ik weinig zelfvertrouwen had.
Er zijn in mijn leven twee momenten geweest waarop ik mij enorm machteloos heb gevoeld. Het eerste moment was in 1986 toen mijn vader in mijn armen overleed. Verstand en gevoel zijn twee verschillende fenomenen, ik begreep dat ouders je gaan ontvallen, maar het doet wel pijn. Waardevol om dit moment samen met mijn broer en zus te delen, machteloos omdat een zekerheid voor mij weg viel.
Het tweede moment was 15 jaar later toen mijn echtgenote aangaf te gaan scheiden van mij, weer een zekerheid die weg viel. Met professionele ondersteuning kon ik energie stoppen in het opbouwen van mijn “nieuwe” leven.
Het heeft mij enorm geholpen dat er voor, tijdens en na de scheiding onderling weinig tot geen ruzie is geweest. Alles wat wij deden was op basis van houden van, respect en vertrouwen. Tot op de dag van vandaag is dit nog steeds zo en hier ben ik dankbaar voor. Het belangrijkste wat ik toen heb geleerd is dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen gedrag en de keuzes die ik maak. Wat de ander ook doet of welke keuze hij of zij ook maakt, het gaat erom hoe ik er mee om ga.
De tweede 25 jaar van mijn leven stond nog steeds in het teken van overleven, maar daar kwamen ook bouwen en ontwikkelen bij. Ook weer met fijne familie en lieve vrienden om mij heen. Het volgende moment dat ik professionele hulp nodig had was toen ik het “Lege vaatwasser syndroom” kreeg. Op mijn zestigste ging de laatste van mijn thuiswonende kinderen op zichzelf wonen. Deed ik er voor die tijd twee dagen over om de vaatwasser vol te krijgen, nu had ik er twee weken voor nodig. In de periode ervoor kwam mijn (straat)vechters mentaliteit van pas, want het was bij vlagen een overlevingstocht. Gezin, werk, sport en af en toe een schuldgevoel waren de dingen waar ik in die periode mee bezig was. En nu zei alles in mij……. pas op de plaats.
Prima hoe ik mij de laatste jaren heb ingespannen maar nu hoeft het even niet. Ruimte om te ademen maar ook ruimte om emotionele momenten die zich in mijn leven de laatste jaren hadden afgespeeld, toe te laten. Eindelijk kon ik stil staan bij het overlijden van mijn tweede moeder (laatste ouder) en de geboorte van mijn eerste kleinkind. Maar ook terug kijken op een intensive periode waarin ik hard gewerkt heb om mijzelf en de kinderen een toekomst te bieden. Samen met hun moeder denk ik dat wij hier naar behoren in geslaagd zijn. Drie lieve kinderen, kleinkinderen, een trotste oma en opa zijn het resultaat.
Ik realiseerde mij dat er twee grote veranderingen aan gingen komen. Mijn pensioen kwam in zicht en de behoefte om te verhuizen werd groter. Een jaar voor mijn pensioen heb ik een belangrijke stap gezet om te verhuizen naar Kampen. Mijn kinderen (de jongste niet) en kleinkinderen wonen nu in de buurt en naast de bekende dingen zoals familie, vrienden, basketbal en Finland, heb ik mijn oude beroep als woonbegeleider weer opgepakt.
Een straatvechter zal ik altijd blijven, dat is de aard van het beestje. Alleen nu niet meer om te overleven of mij waar te maken, maar vechten om een waardevol (mede)mens te zijn waar niet alleen ik maar ook anderen van kunnen genieten. Mensen die mij beter kennen zeggen weleens tegen elkaar: “Wanneer je de eerste paar weken met Evert doorkomt, is het goed, daarna heb je een prima kerel aan hem”. Jammer van die eerste paar weken, maar beter zo dan andersom.

Door een kleine terugblik leer ik mijzelf meer te waarderen.

Bij de pagina ‘Anders - hoe ik tegen dingen aan kijk' staan praktische dingen die mij hebben geholpen. Deze zijn gemerkt met een*.

Terug naar overzicht